Ukazał się 26. numer „Polityki Narodowej”
W sprzedaży jest już 26. numer „Polityki Narodowej”. Tym razem redakcja zajęła się zagadnieniami związanymi z nową lewicą. Pismo można nabyć w:– https://capitalbook.com.pl/– https://nasz-sklep.net/– salonach Empik Pismo jest również dostępne w wersji elektronicznej:– https://e.publico24.pl/ TEMAT NUMERU: NOWA LEWICA– Jan Hucuł, Neoprogresywizm – nowa nowoczesność jako próba odpowiedzi na wyzwania postmodernizmu– Miłosz Wyszkowski, Co robić? Polski ruch narodowy a
Roman Dmowski o Polakach i Polsce na tle sądów o innych narodach
Roman Dmowski, podobnie jak i szereg innych polityków czy publicystów, formułował własne poglądy i oficjalne deklaracje na temat charakteru narodowego Polaków, a także i niektórych innych narodów, szczególnie tych, które kształtowały ówczesną rzeczywistość polityczną oraz cywilizacyjne oblicze Europy, wpływając tym samym w stopniu większym lub mniejszym na losy Polski. Od charakteru Polaków jak i kondycji cywilizacyjnej
Uderzyć w Zachód
Żyjemy w czasach bezprzykładnej hegemonii Zachodu, utożsamianego ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej. Państwo to stanowi punkt odniesienia dla liberałów w każdym zakątku świata, którzy pragną przeszczepić rozwiązania z centrum na peryferie. Zachętę stanowią zarówno ideologia jak i kwestie pragmatyczne. Do pierwszych można zaliczyć demokrację, wolność jednostki nieskrępowaną jakimikolwiek obowiązkami, a także niewidzialną rękę rynku, która
Uspołecznienie państwa [1]
Nie chcę tu rozpatrywać zagadnienia teoretycznie, nie chcę stawiać definicji ani szukać ogólnych formuł pojęciowych. Zagadnienie, o które chodzi, to stosunek wzajemny państwa i inicjatywy społecznej. Myślę o tym zagadnieniu w takiej postaci, jakiej stoi ono w Polsce obecnie: po przewrocie majowym i po wyborach listopada 1930 r. Przewrót majowy odsunął od znaczenia demokrację starego
Romanità versus italianità. Juliusa Evoli interpretacja nacjonalizmu
(…) istotą ideologii nacjonalistycznej jest traktowanie ojczyzny i narodu jako wartości najwyższych, postrzeganie ich jako bytów mistycznych o niemal samoistnej egzystencji oraz roszczących sobie absolutne prawo wobec jednostki; podczas gdy tak naprawdę stanowią one zaledwie rozerwane i bezkształtne rzeczywistości, albowiem negują każdą prawdziwą hierarchiczną zasadę, jak również każdy symbol bądź upoważnienie transcendentnego autorytetu. Julius Evola